Η Πραισός και η περιοχή της. Praesos and it;s area



Στο κέντρο της χερσονήσου της Σητείας ανάμεσα στις κοιλάδες που σχηματίζουν οι δυο βραχίονες του ποταμού που στην αρχαιότητα λεγόταν Δίδυμος ή Στόμιος βρίσκονται τα ερείπια της αρχαίας Πραισού πρωτεύουσας των Ετεοκρητών και η περιοχή με τους οικισμούς που μέχρι πρόσφατα αποτελούσαν την κοινότητα Πραισού δηλαδή τα χωριά Βαβέλοι (σήμερα Νέα Πραισός) Κανένες (σήμερα Άγιος Σπυρίδωνας) τα ερημωμένα πρόσφατα χωριά Καλαμαύκι και Παντέλι και τα ερειπωμένα από παλιά Πρασοί (ερήμωσε γύρω στο 1651) και το μετόχι Πετρούνια (ερημωμένο κάποια εποχή από τη χολέρα).





Η Ελληνιστική Πραισός καταστράφηκε γύρω στο 145 π. Χ. «Κατέσκαψαν δ’ Ιεραπύτνιοι Πραισόν» λέει ο Στράβων.
Η καταστροφή της δεν σήμανε το τέλος του αρχαίου κόσμου και του πολιτισμού στην περιοχή μας όπου η ζωή συνεχίστηκε όπως δείχνουν όχι μόνο διάφορα ίχνη από την επόμενη ιστορική περίοδο εκείνη της Ρωμαϊκής κυριαρχίας, αλλά και η συνέχιση του ονόματος της μέσα από το ερημωμένο σήμερα χωριό Πρασοί που βρίσκεται στους πρόποδες του λόφου της Α Ακρόπολης που και αυτός μέχρι σήμερα ακούγεται ως Πρασοκέφαλο δηλαδή λόφος των Πρασών.
Δεν γνωρίζουμε πολλά για την Βυζαντινή περίοδο και την αραβοκρατία. Το χωριό Κανένες θεωρείται ότι ιδρύθηκε από Βυζαντινό εξόριστο ευγενή ή στρατηγό.
Η Ενετοκρατία στην Κρήτη ξεκίνησε από το 1212 και γύρω στο 1645 η περιοχή μας άρχισε να υποδουλώνεται σταδιακά στους Τούρκους. Για την Ενετοκρατία έχουμε μαρτυρίες από αρκετές πηγές και μνημεία που έμειναν στην περιοχή κυρίως εκκλησίες. Με την εισβολή των Τούρκων καταστράφηκε ολοσχερώς το χωριό Πρασοί και μισοερημώθηκαν τα άλλα. Οι Βαβέλοι και το Καλαμαύκι σταδιακά μετατράπηκαν σε αμιγώς Οθωμανικά χωριά, όχι όμως και ο Κανένες που έμεινε προπύργιο του Χριστιανισμού. Ο μικρός οικισμός Παντέλι έχει μια παρουσία από τον 14ο αιώνα. Η Τουρκοκρατία ήταν οδυνηρή για τους κατοίκους που μπόρεσαν να απαλλαγούν από την τυραννία αρχές του 20ου αιώνα. Από τότε ξαναζωντάνεψαν οι οικισμοί για να οδηγηθούν στον μαρασμό με το κύμα της αστυφιλίας των τελευταίων δεκαετιών.

Ένας τεράστιος πλούτος από ιστορικές μνήμες, παραδόσεις, ήθη, έθιμα αλλά και τεκμήρια του λαϊκού πολιτισμού χάνονται. Η Κιβωτός της Πραισού έχει συμβολικό χαρακτήρα. Σαν άλλος Νώε συγκεντρώνω εδώ και μια εικoσιπενταετία ότι μπορεί να σωθεί από τις κατακλυσμιαίες μεταβολές της εποχής μας

Έχω σχεδόν ολοκληρώσει την καταγραφή της τοπικής διαλέκτου, της ιστορίας διαχρονικά, λαογραφικού υλικού (θρύλους, παραδόσεις, δημοτική ποίηση και άλλα ). Επίσης έχω καταγράψει ένα μεγάλο μέρος της χλωρίδας (συνοδευόμενο από φωτογραφικό υλικό) και της πανίδας (ποιμενικά και άλλα) αλλά και τα τοπωνύμια προσπαθώντας να ανιχνεύσω τι κρύβεται πίσω τους. Οι ναοί με τους θρύλους τους αλλά και η ανίχνευση της ιστορίας τους είναι ένα άλλο κομμάτι που επεξεργάζομαι.
Πρόσφατα προχώρησα σε δοκιμαστική έκδοση μέρους του υλικού . Συγκεκριμένα εξέδωσα μέσω του Πολιτιστικού συλλόγου της Πραισού που έχει αναλάβει και την διακίνηση, τον Α τόμο της εργασίας μου : "Λαογραφικά από την περιοχή Πραισού Σητείας και ιστορίες από την ευρύτερη περιφέρειά της" καθώς και το πόνημα
"Δημώδεις παραδόσεις, θρύλοι, ιστορίες, αρχαίοι μύθοι, παραμύθια από την περιοχή ΠΡΑΙΣΟΥ Σητείας και τη ευρύτερη περιφέρειά της"

Αν και απώτερος σκοπός μου είναι η έντυπη έκδοση και του λοιπού υλικού που έχω συλλέξει, το διαδίκτυο είναι ένας τόπος που μπορεί να δώσει κανείς μια εικόνα του τόπου του. Ξεκίνησα με την πρόθεση να κάνω ένα ακόμη site σαν τα χιλιάδες άλλα. Στην πορεία όμως είδα ότι ήταν αρκετά γοητευτικό να δώσω αυτό που θέλω με ένα πιο ποιητικό και πρωτότυπο τρόπο. Να δώσω το ότι έχω συμπεριλάβει στην έννοια Πραισός δηλαδή την διαχρονική ιστορία, τις παιδικές μου μνήμες, την έμπνευση μου από το τοπίο, τις φαντασιώσεις μου, μέσα από ένα τρόπο όπου το όνειρο μπλέκεται με την πραγματικότητα και η φαντασία με την ποίηση. Έτσι παρ' όλες τις τεχνικές δυσχέρειες στον χειρισμό της επεξεργασίας των εικόνων νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να συνεχίσω έτσι ή και έτσι.
Το πέρασμα μου από την αγιογραφία έχει επηρεάσει την αισθητική μου (αδιαφορία για την προοπτική, πολλαπλά επίπεδα, το μεταφυσικό).
Χρησιμοποιώ στοιχεία που με γοητεύουν και αποδίδουν καλύτερα αυτά που θέλω να δώσω όπως από την Κλασσική τέχνη, τους Οριενταλιστές και Προραφαηλίτες ζωγράφους, και τελικά και κυρίως από το σουρεαλισμό που είναι πανταχού παρών, χωρίς να αποφεύγω όπου χρειάζεται την κλασσική παρουσίαση. Η ενσωμάτωση στοιχείων της λαϊκής τέχνης στις ταινίες του μεγάλου Γεωργιανού σκηνοθέτη Σεργκέι Παρατζάνωφ με έχει γοητεύσει αφάνταστα και σε πολλά ταμπλώ είμαι επηρεασμένος από την αισθητική του. Τα κολλάζ του Οδυσσέα Ελύτη επίσης είναι μια άλλη πηγή έμπνευσής μου.
Σε πολλές συνθέσεις για την αρχαία Πραισό χρησιμοποιώ αγάλματα και αγαλματίδια, θέλοντας να δείξω το πέτρωμα του χρόνου σαν να είναι οι φιγούρες πια απόμακρες και πετρωμένες. Στις πιό πολλές αναπαραστάσεις οι πρωταγωνιστές δείχνουν να ποζάρουν στον φακό σαν τις παλιές φωτογραφίες όταν όλη η οικογένεια στηνόταν απέναντι από αυτόν που την απεικόνιζε.
Η αποστασιοποίηση από τα γεγονότα μου δίνει την δυνατότητα της υπέρβασης κάνοντας τους πρωταγωνιστές να χάσουν την δραματικότητά τους και να μετατραπούν σε διακοσμητικές φιγούρες. Τη δυνατότητα μιάς εικαστικής αναπαράστασης τους, κάτι σαν τις πόζες σε συνθέσεις της Αρ Νουβώ.
Αλλά κυρίως όλα έχουν μια θεατρικότητα. Εμείς είμαστε οι θεατές μιας παράστασης και οι πρωταγωνιστές απευθύνονται σ' εμάς.

Ερρίκος Πέτρου Σκουλούδης

In the center of Sitia’s peninsula between the valleys formed by the two branches of the river called in ancient times Didymos(Twin) or Stomios are the ruins of Praesos the ancient capital of Eteocretans and the area with the settlements which until recently were the community of Praisos : The villages Vaveli ( Today New Praisos) Kanenes ( today St. Spyridon), the recently desolated villages Kalamafki and Pandeli and the ruinous now village of Prassi (abandoned around 1651) and the settlement Petrounia (once ravaged by cholera).

In Praisos area vast installment begins during the Middle Minoan period (2100-1650) when it appears to have built most of the megalithic structures, and since then we have a continuous habitation.
The city of Praisos was founded around 1100 BC and coincides with the Dorian invasion and had a continuous life for about 1000 years. Praisos was the capital of Eteocretans the pure descendants of the Minoans who were gradually joined the Mycenians and later were repulsed eastwards by the Dorian conquerors. The city was spread over three hills or Acropolis .
In the city remained a language written in the Ionic alphabet that of Eteocretans still a mystery for linguists. The period of greater prosperity was during classical and early Hellenistic times when we have like other cities of Crete, Doric institutions.

Hellenistic Praisos was destroyed around 145 BC by Ierapytnians .

Life continued in the village known until today as Prassi located at the foot of the main Acropolis

We do not know many things about the Byzantine period and the Arab occupation. The village Kanenes was found according to the legend by a Byzantine exiled nobleman or General with the same name.
The Venetian period in Crete began in 1212 and around 1645 our region was gradually enslaved by ottomans. During the Venetian period many churches were built. With the invasion of the Turks the village Prassi was destroyed completely and other villages were devastated or lost the three quarters of their population. The remaining populations of Vaveli and Kalamafki gradually not standing the oppression were converted to islam but not Kanenes which remained a stronghold of Christianity. The small village of Pandeli has a presence since the 14th century. The ottoman period was painful for people who could be released in the early 20th century from it’s tyranny after many revolutions. After the liberation the setllements revived and the destroyed churches were reconstructed. The settlements were led to decline in recent decades because of the wave of urbanization.

A huge wealth of historical memories, traditions, customs and items of popular culture are lost. The Ark of Praisos is symbolic. Like other Noah i am gathering what can be saved from the cataclysmic changes of our time
I have almost completed recording the local dialect, local history through the ages, folk material (legends, traditions, folk poetry and more). I've also recorded a large part of the plants (with photos), the legends and history of the churches of the area etc. Recently i published with the help of the Cultural Association of Praisos the first two volumes of my work.
With this blog i have started presenting with a more poetic way the history and folklore of Praisos area and that of the greatest area of Sitia’s province. Exactly what i have included in the meaning Praisos and Sitia:Their history, my childhood memories, my inspiration from the landscape, my fantasies, through a way where the dream merge with reality and fiction with poetry.

My involvement with painting of byzantine icons and their style has influenced me (ignoring the prospectivity, multiple levels, metaphysical).
I use data that I love as from the classical art, the orientalists and Pre-Raphaelite painters, and finally and above all I am inspired by surrealism which is ubiquitous, but where necessary I don’t avoid the classic presentation. The incorporated elements of folk art in the films of the great Georgian director Sergei Parajanov fascinates me and in many panels influences my aesthetics. The collages of the great Greek poet and Nobel prize winner Odysseus Elytis is also another source of my inspiration.
In many of my compositions for ancient Praisos I use statues and figurines, wanting to show the petrifaction of time as if the figures are isolated and petrified. In most representations the actors seem to pose like in the old photos facing the camera.

The distance from the events gives me the possibility of an overrun by the protagonists who lose their drama and are turned into ornamental figures. The possibility of a pictorial representation, something like the poses in Art Nouveau.
But mainly all have a theatricality . We are the viewers of a performance and the actors are addressed to us.

Errikos Skouloudis


Κυριακή 15 Μαΐου 2011

Κορδίζομαι και κόρδαξ ο αρχαίος χορός της κοιλιάς. Kordizomai (i swagger) and kordax the ancient Greek belly’s dance.

Στην διάλεκτο της περιοχής Πραισού όπως και σε άλλες περιοχές της Κρήτης και της άλλης Ελλάδας υπάρχει η έκφραση για κάποιο που περιαυτολογεί, αυτοεπαινείται και παριστάνει τον σπουδαίο :
Αυτός κορδίζεται ή κορδακίζεται .
Όπως σε πάρα πολλές λέξεις της νέας ελληνικής και εδώ υπάρχει ανάμνηση μιας πανάρχαιας Ελληνικής παράδοσης. Κορδακισμός και κορδάκισμα λεγόταν τα αστεία και οι κωμικοί τρόποι των μίμων". Κορδακίζειν λεγόταν η εκτέλεση ενός άσεμνου χορού του κόρδακα που χορευόταν στις αρχαίες κωμωδίες και Κορδακιστής λεγόταν ο χορευτής αυτού του χορού.
Ο χορός πρέπει στην αρχική του μορφή να παρίστανε ένα προδωρικό χθόνιο χορό, αφιερωμένο στη λατρεία της θεάς Αρτέμιδος. Ήταν όμως και ο κατ’εξοχήν χορός της κωμωδίας και χαρακτηρίζεται ως γομφικής όρχησης δηλαδή αισχρώς κινούσα την οσφύν εξ ού και στην Ελλάδα θεωρείται ως πρόδρομος του γομφικού χορού δηλαδή του χορού της κοιλιάς.
Για πρώτη φορά εμφανίζεται η λέξη “κόρδαξ” το έτος 423 π.Χ, στην κωμωδία “Νεφέλες” του Αριστοφάνη. Εδώ καταγγέλλει ότι άλλοι συγγραφείς της εποχής του προσπαθούν να κρύψουν την αδυναμία των έργων τους φέρνοντας μια ηλικιωμένη γυναίκα πάνω στη σκηνή να χορέψει τον κόρδακα. Σημειώνει με υπερηφάνεια ότι οι χορηγοί του δεν θα βρουν τέτοια τεχνάσματα στα έργα του. Κατά τα σχόλια, πρόκειται για μία άσχημη μορφή χορού της κωμωδίας(είδος ορχήσεως κωμικής ασχήμονος). Κωμικός χορός κατά τον οποίο οι γοφοί κινούνται αισχρώς.

Ο Δημοσθένης στον δεύτερο ολυνθιακό λόγο κατά του Φιλίππου το έτος 349/348, λέει : Ο Φίλιππος είναι άνθρωπος υβριστής.Καθημερινώς ενδίδει στην ακολασία και οινομανία μετ’ ασέμνων χορών και κορδακισμών.
Από τον Θεόφραστο μαθαίνουμε ότι ο κόρδαξ ήταν λαϊκός χορός ο οποίος χορευόταν σε κατάσταση αμυαλοσύνης.
Στην αρχαιότερη κωμωδία, συγκεκριμένα στον Κρατίνο(περίπου 450 π.Χ.) έχουμε μιά περιγραφή του : Με κλειστά πόδια εκτελούνται πηδηχτές κινήσεις με σκυφτό το σώμα προς τα εμπρός και τους βραχίονες εναλλάξ τεντωμένους - σαν ένα ξίφος - προς τα εμπρός και προς το άνω. Στις τρεις αυτές κινήσεις, που αναφέρονται και στις κωμωδίες του Αριστοφάνη, προστίθενται και το μάζεμα όπως ο πετεινός και το τίναγμα του ενός σκέλους προς τα εμπρός ή πλαγίως και προς τα άνω, έτσι ώστε να εξέχουν επιδεικτικά τα οπίσθια ή οι γοφοί και με ένα πήδημα να εγγίζουν οι πτέρνες τα οπίσθια.
Οι χοροί αυτοί χορεύονται τακτικά μόνον από άνδρες και μερικές φορές με γυναικείο ρουχισμό. Όταν χορευόταν από γυναίκες, αυτές έδεναν φαλλούς εμπρός τους.
Αυτός ο ελληνικός χορός χορευόταν και την περίοδο της ρωμαϊκής κυριαρχίας του ελληνικού κόσμου δηλαδή όλου του ανατολικού τμήματος της αυτοκρατορίας τους.
Στο δείπνο που περιγράφεται στο Σατυρικό του Πετρωνίου ο ήρωας του Τριμαλχίων λέει ότι κανένας δεν χορεύει κόρδακα καλύτερα από τη σύζυγό του την Φορτουνάτα

In the dialect of Praisos region as in other areas of Crete and other Greece is a term for someone with egotism, commending himself and pretending to be important:
He kordizetai or kordakizetai(he is boasting is a braggart, he swaggers ).
As in so many words in modern Greek language here too is a memory of an ancient Greek word. Kordakismos and kordakisma were called funny comical and obscene movements of mimes and "Kordakizein was called the execution of kordax an obscene dance, danced in the comedies and Kordakistis was called the dancer of this dance.
The dance in its original form maybe was a predoric chthonic dance, dedicated to the worship of the goddess Artemis. It was, however, the dominant dance in comedies and was described as shamefully rocking of loins a hip dance a precursor of belly’s dancing.
For the first time appears the word "kordax" during the year 423 BC, in the comedy "The Clouds" of Aristophanes. He complains that other writers of his time, were trying to hide the weakness of their work by bringing an elderly woman on stage to dance kordax. He notes with pride that donors will not find such tricks in his works. According to comments, this is a bad form of comedian dance in which the hips move shamefully.
Demosthenes on the second Olynthiac against Philip in the year 349/348, says that king Philip is an abuser man: every day indulges in debauchery wine-drinking mania with obscene dances and kordakisms.
From Theophrastus we learn that kordax was a folk dance

In ancient comedy, particularly in Kratinos (about 450 BC), kordax is described as having the following movements: with closed legs they make jumping moves with the body bowed forward and with arms stretched like a sword forwards and backwards.
In those three movements which are mentioned in Aristophanes' comedies too, we must add the gathering as the rooster and the shaking of one leg forward or sideways and upwards so as to protrude conspicuously the back or hips and with a leap heels to touch the rear.
The dance was danced only by men in women's clothing sometimes. Once danced by women, then tied phallus in front of them.
This Greek dance was danced during the period of Roman occupation of Greek world that of the entire eastern part of the empire.
In the dinner described in Satyricon of Petronius, his hero Trimalchion says that nobody is dancing Kordax better than his wife Fortunata

Ο χορός κόρδαξ σε απεικόνιση ελληνικού αγγείου
Greek vase painting with kordax dancers


Μερικές συνθέσεις μου εμπνευσμένες από την ανάμνηση του αρχαίου χορού κόρδακα στην τοπική διάλεκτο της περιοχής μου (Πραισού επαρχίας Σητείας)
Some of my compositions inspired by the echo of the ancient greek dance Kordax in local dialect of Praisos area





Αφίσσα για τις Νεφέλες του Αριστοφάνη. A poster for a performance of Aristophanes Clouds


Ο βασιλιάς Φίλιππος. King Philip


Η Μαγκαλί Νοέλ σαν Φορτουνάτα στο Σατυρικόν του Φελλίνι. Actress Magali Noël as Foptunata in Fellini's Satyricon

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αναγνώστες